آرام آرام٬ مثل گربه‌ای که خفت کرده باشد و نرم نرم به گوشتی٬ خوردنی‌ای چیزی خودش را نزدیک کند که بو بکشد و ببیند اصلا ارزش خوردن دارد یا نه٬ دیشب وارد پلاس شدم. پر از شک و بدبینی که این دیگر چه زندگی‌ای‌ست که برامان ساخته‌اند و مشتی آه و نفرین پیرزنانه که الهی خدا خانه‌شان را خراب کند که خانه‌مان را خراب کردند و از این حرف‌ها.

نمی‌دانم تا به حال براتان پیش آمده است که در جایی غریب و ناآشنا٬ چهره‌ی آشنایی ببینید و یکهو روتان باز و دلتان گرم شود که آن‌قدرها هم این‌جا غریب نیستید؟ حالا ممکن است در حالت عادی با این آدم اصلا صنمی هم نداشته و حتی حرفی هم نبوده باشید. مثالش این‌که چند سال پیش که رفته بودم سوئد٬ آن اوایل٬ یک روز در قطار پسری را دیدم که چهره‌ش برام آشنا می‌زد و می‌دانستم علم و صنعتی بوده است و البته این را هم به یاد داشتم که پیش‌تر سلام‌علیکی هم با هم نداشته‌ایم. اما همین که در غربت هم را دیدیم٬ یکهو انگار دوست چند ده ساله باشیم٬ بلند شدیم به خوش و بش و ابراز خوشحالی؛ از این خوشحالی‌های واقعی. شماره دادیم و گرفتیم و بعدش هم چندباری قرار گذاشتیم و با هم این‌جا و آن‌جا رفتیم و خلاصه دوست ماندیم. تعجبی هم ندارد. خاصیت خاک غربت است که دل‌ها را به هم نزدیک می‌کند. عموم یک‌بار این خاطره را برایم گفته بود که سال‌ها پیش٬ بگویم ۲۵ سال پیش که سفری به سوریه داشت٬ به طور اتفاقی در حرم حضرت زینب٬ چشمش به چهره‌ی آشنای مم‌باقر (به فتح میم اول و سکون میم دوم) افتاد. نانوای قدیمی محله‌ی پدربزرگم که همان ۲۵ سال پیشش هم پیرمردی بود برای خودش و بوی حلوا می‌داد. عموم می‌گفت همین مم‌باقر -که ممکن بود روزی ۱۰ بار در محله همدیگر را ببینند و حتی حوصله‌ی سلام و علیکی هم با هم نداشته باشند- یکهو در آن غربت و تنهایی دیدارش شد نقطه‌ی دلگرمی. شد دلچسب و دوست‌داشتنی. اسباب محبت و نزدیکی. گفتم که خاصیت خاک غربت است.

اصلا چرا راه دور برویم؟ خود من چند وقت پیش به طور اتفاقی چشمم افتاد به یک پراید در یکی از خیابان‌های ژنو. باور کنید انگار برادرم را دیده باشم. اصلا بوی وطن می‌داد برایم. اگر در حال حرکت نبود و دستم بهش می‌رسید می‌رفتم بغلش می‌کردم و حال و احوالش را در غربت می‌پرسیدم و اگر کم و کسری داشت٬ دستش را می‌گرفتم. اما داشت می‌رفت برای خودش و من از آن فاصله فقط توانستم عکسی بگیرم ازش و نگه دارم برای خودم.