غروب از میدان انقلاب سوار یکی از این تاکسی‌های سیدخندان شدم. همین که راه افتادیم٬ از ضبط ماشین آوازی از عبدالوهاب شهیدی را شنیدم که قبلا به گوشم نخورده بود. از راننده پرسیدم این کدام اجرای شهیدی است؟ برنامه‌ی گل‌ها است٬ چه است. راننده گفت نمی‌داند. بعدش هم اضافه کرد ضبط نیست٬ رادیو است. تعجبم دو چندان شد٬ به همراه خوشحالی‌ای که مگر رادیو از این چیزها پخش می‌کند؟ راننده توضیح داد که یکی‌٬ دو ماهی‌ست این ایستگاه رادیویی شروع به کار کرده و فقط هم موسیقی اصیل ایرانی پخش می‌کند. کیف کردم. گفتم چه عالی. چه عجب یک جایی در این مملکت کسی کار درست و حسابی‌ای ازش سر زد. خوشحال شدم.

رفته بودم در بحر صدای خاطره‌انگیز عبدالوهاب شهیدی٬ که مسافر بغلی‌ام آرام سرش را بهم نزدیک کرد و گفت: زیاد خوشحال نباش آقا جان. این هم برنامه‌شان است. گفتم برنامه‌ی چی؟

گفت: نه که انتخابات نزدیک است٬ این هم نقشه‌شان است که دوباره سر مردم را شیره بمالند و بکشندشان پای صندوق‌ها. از الان کم‌کمک مهربانی‌شان گل می‌کند و در باغ سبز نشان می‌دهند تا زمان انتخابات که به مردم نیاز دارند٬ تنها نمانند.

بعد سری تکان داد و انگار با خودش باشد٬ زیر لب دو٬ سه بار تکرار کرد: این‌ها همه‌ش برنامه است.

الان که آخر شب است٬ هنوز در فکر آن بابا و حرف‌هایش هستم. این‌که بدبینی و بی‌اعتمادی تا کجا در ذهن و فکر مردم رخنه کرده است. اصلا انگار ملت همه دچار توهم توطئه شده‌اند. نمی‌دانم٬ شاید هم درست می‌گویند.

پ.ن. تا برسیم سیدخندان٬ به جز شهیدی٬ از محمودی خوانساری و قوامی هم چیزهایی پخش کرد. عالی بود همه‌ی انتخاب‌هایش. مخلص کلام این‌که باز شدن چنین راه‌هایی در صدا و سیما و پخش چیزهای از این قبیل را٬ لابه‌لای این‌همه برنامه‌های مزخرف و بی‌محتوا٬ باید به فال نیک گرفت؛ حتی اگر به قول آن بابا در باغ سبز باشد.