توضیح: این یادداشت حرف تازه‌ای ندارد و تنها تکرار حرف‌هایی‌ست که پیش‌تر این‌جا زدم. بهانه‌ی جدیدی دستم آمد که دوباره بگویمشان.

یکی برداشته یک یادداشتی را نمی‌دانم از کجایش درآورده و چپانده است در صفحه‌ی دکتر شریعتی در فیس‌بوک. بالاش هم عکسی از دکتر را گذاشته که زانوی غم در بغل گرفته است و انگار بنده‌ی خدا می‌دانسته قرار است روزی بیاید که هر کسی هر چیزی را که عشقش کشید بکند تو پاچه‌ی او و به نام او به خورد خلق‌الله بدهد.

از دیروز تا به حال که این یادداشت روی صفحه رفته است٬ هزار و خرده‌ای نفر آن را لایک زده‌اند٬ کسانی هم آمده‌اند پای مطلب نظری چیزی داده‌اند. نظرها که بعضی‌شان دیدنی‌ست. آقایی به پینگلیش نوشته است “سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز.” دیگری –باز به پینگلیش- نوشته “می‌خوامت دکتر. دوسِت دارم.” گلچین پیام‌ها این‌جاست:

– mrcccccccccccccccccccccciiiiiiiiiiiii dr

– چه زیبا گفتی دکتر… تقصیر از ما نیست……………

– Doro0de faravan bar dr.

– یاد استاد شریعتی گرامی چه قلم روح نوازی داشتند!

– besiar zibast……….taghsire man nist ingone be ma yad dadan dost dashtan ra

– حقیقتی است انکار ناپذیر

– دکتر شریعتی فوق العاده هستش

– به نظر من هرکس لیاقت شنیدن حرفهای دکتر رو نداره باید از چشم م زدوران محفوظ داشت

– vayyyyyyyy kojayi dr

– من عاشق این نوشته هستم….بی نظیره…….

– ey osta vaghean to yek sibe sorkh doost dashtani boodi +v hasti

– just dr.

– aaliiiii bud 😛 bahse emruze ma bod 🙂

به جز چند نفر معدودی که منبع مطلب را پرسیده‌اند و یک نفر که با قطعیت گفته است این مطلب ادبیاتش به ادبیات دکتر شریعتی نمی‌خورد و از نوشته‌های دکتر نیست٬ باقی هزار و اندی نفری که آمده و لایک زده و هورا کشیده‌‌اند٬ کمترین زحمتی به خودشان نداده‌اند که از صحت و سقم مطلب اطلاع حاصل کنند. حرف‌ها می‌زنم. طرف حاضر نیست از پینگلیش‌نویسی دست‌ بر‌دارد و کمی زحمت فارسی نوشتن را بر خودش هموار کند؛ حالا انتظار داشته باشیم برود تحقیق درباره‌ی صحت و سقم مطلب کند؟ کسانی که صفحه را اداره می‌کنند هم عین خیالشان نبوده است که دست‌کم آن‌ها باید پیش از درج این مطلب از موثق بودنش اطلاع حاصل کنند. اصلا یک اوضاعی‌ست. هیچ چیزی دیگر حساب و کتاب ندارد انگار.

پ.ن.۱. آمدم در اینترنت سراغی بگیرم که شاید نام نویسنده‌ی فلک‌زده‌ش پیدا شود. دیدم این‌جا که دیگر اصلا سگ صاحبش را نمی‌شناسد. هزار تا وبلاگ و سایت پیدا کردم که همه‌شان یقه‌ی دکتر شریعتی را چسبیده بودند و اصرار داشتند این مطلب از او است. طرفه آن‌که هیچ‌کدامشان هم نام کتاب یا سخنرانی یا هر چیز دیگری از دکتر را که حاوی این یادداشت باشد٬ نیاورده بودند. یقین دارم اگر خود دکتر هم زنده می‌شد و شهادت می‌داد که در زندگیش چنین حرف‌هایی ازش در نیامده است٬ کسی زیر بار نمی‌رفت و همه می‌گفتند گفته‌ای و یادت نمی‌آید. اصلا چنان همه‌جا این یادداشت را چسبانده‌اند به ریش دکتر که انگار اگر کسی بخواهد انکارش کند٬ مغرض به حساب می‌آید و متهم می‌شود که می‌خواهد مفاخر ایرانی را به باد بدهد. می‌دانید که این روزها کل مفاخر تاریخ این مرز و بوم خلاصه شده است در کوروش کبیر و دکتر شریعتی و دکتر حسابی و دو سه نفر دیگر. به قول خود دکتر شریعتی بیماری‌ای شده است که از فرط عمومیتش٬ هر که از آن سالم مانده باشد بیمار می‌نماید. (امیدوارم این یکی دست‌کم از نوشته‌های خود دکتر باشد. باور کنید خودم فایل صوتی‌ش را هم شنیده‌ام. مگر این‌که بعدا معلوم شود کسی صدای دکتر را تقلید کرده و به نام او جا زده است. چه می‌دانیم به خدا. کنتور که ندارد.)

پ.ن.۲. کسی در گودر نوشت این یادداشت اصلش مال مرضیه رسولی٬ صاحب وبلاگ سه روز پیش است. من در اینترنت چرخی زدم و نشانه‌هایی از این نوشته را در وبلاگ قدیمی مرضیه رسولی در پرشین‌بلاگ یافتم. اما چون وبلاگش غیرفعال شده است٬ نتوانستم داخلش شوم و آمار بیشتری بگیرم و ببینم خودش نوشته یا او هم از جایی نقلشان کرده است. حالا آنش اهمیت زیادی ندارد. یعنی الان موضوع اصلی پیدا کردن صاحب بچه نیست. حرف بر سر این بلبشو٬ این جنگل بی سر و ته است که معلوم نیست کجاش به کجاش وصل است. اصلا وصل است؟