داشتم داستان سیاوش را در شاهنامه می‌خواندم٬ آن‌جا که فردوسی شرح آشنایی و ازدواج شاه کاووس را با مادر سیاوش می‌دهد. داستان از این قرار بوده است که یک روز طوس و گیو (که هر دو از پهلوانان شاه کاووس بودند) به همراه گروهی از زیردستان و همراهان به تفرج و شکار می‌روند. در نزدیکی مرز توران٬ در درون بیشه‌ای چشم‌شان به دختری می‌افتد که به گفته‌ی فردوسی:

به دیدار او در زمانه نبود / برو بر ز خوبی بهانه نبود

گیو و طوس از او پرس‌و‌جویی کردند که از کجا آمده است و این‌جا چه می‌کند و این حرف‌ها. بعد هم بر سر تصاحب دختر میان دو پهلوان بگو‌مگویی در گرفت:

دل پهلوانان بدو نرم گشت / سر طوس نوذر بی‌آزرم گشت

شه نوذری گفت من یافتم / از ایرا چنین تیز بشتافتم

بدو گیو گفت این سخن خود مگوی / که من تاختم پیش نخچیرجوی

این اختلاف تا آن‌جا بالا گرفت که گفتند اصلن باید سر این دختر را که باعث و بانی اختلاف است همین‌جا ببریم تا قال قضیه کنده شود:

سخن‌شان به تندی بجایی رسید / که این ماه را سر بباید برید

که البته با وساطت یکی از همراهان٬ قرار شد دختر را پیش شاه کاووس ببرند تا او میان‌شان داوری کرده و دختر را به یکی از این پهلوان‌ها ببخشد. خلاصه دختر را بار می‌زنند و با خودشان به کاخ شاه می‌برند و داستان را برای شاه بازمی‌گویند. اما گویا شاه خودش از همه خوش‌اشتهاتر بوده است:

چو کاووس روی کنیزک بدید / بخندید و لب را به دندان گزید

و خودش مشغول مخ‌زنی شد:

بدو گفت خسرو نژاد تو چیست / که چهرت همانند چهر پریست

و خلاصه بعد از کمی گفت‌وگو٬ شاه به طوس و گیو که ظاهرن نقش دسته‌بیل را بر عهده داشته‌اند٬ گفت از فکر دختر بیرون بیایند که این لقمه‌ی ملوکانه سزاوار پادشاه است:

بهر دو سپهبد چنین گفت شاه / که کوتاه شد بر شما رنج راه

گوزن‌ست اگر آهوی دلبرست / شکاری چنین از در مهترست

بعد هم شاه دستور داد دختر را به شبستان ببرند و بیارایندش:

بت اندر شبستان فرستاد شاه / بفرمود تا برنشیند به گاه

بیآراستندش به دیبای زرد / به یاقوت و پیروزه و لاجورد

البته ظاهرن شاه کاووس در زمینه‌ی بهره‌برداری از ازدواج هم بسیار هول بود. چون خیلی زود سر و صدایش درآمد:

بسی برنیآمد برین روزگار / که رنگ اندر آمد به خرم بهار

جدا گشت زو کودکی چون پری / به چهره بسان بت آزری

داشتم فکر می‌کردم در کنار همه‌ی چیزهای خوبی که از دوران قدیم شنیده‌ایم و برایمان نقل کرده‌اند٬ این را هم اضافه کنیم که دخترها هم به مراتب بهتر و منطقی‌تر از امروز بوده‌اند. نمونه‌ش همین: دختر به این خوشگلی رفته تک و تنها در بیشه ایستاده است که کسی بیاید ببردش. عشوه خرکی هم در کارش نبود. پهلوان‌ها که از راه رسیدند مثل بچه‌ی خوب همان‌جا ایستاد تا میان خودشان تصمیم بگیرند و ببیند قسمت کدام‌شان می‌شود. بعد هم این‌که وقتی بر سر تقسیم به نتیجه نرسیدند٬ ناراحت نشد. به آن‌ها فرصت داد و همراه‌شان آمد تا بعدن تصمیم بگیرند. خانه نمی‌آیم و از این حرف‌ها هم در کارش نبود. در خانه هم که تصمیم عوض شد و قرار شد کس دیگری او را بستاند٬ نه نیاورد. شرط و شروط هم نگذاشت که نمی‌دانم ۵ سال اول ازدواج بچه‌دار نشویم و این حرف‌ها. رفتن به شبستان همان و وا دادن همان. آخرش هم پسری زایید به چهره به‌سان بت آزری؛ خلاصه این‌که از شواهد چنین برمی‌آید که کلن بساز و اقتصادی بودند دخترهای آن دور و زمانه.

دوست دارم برگردم به زمان‌های قدیم. بعد یک روز برای شکار بروم طرف‌های مرز توران٬ درون بیشه‌ای جایی. دوست و رفیق و پهلوانی را هم با خودم نبرم که بخواهد سر دخترک حرفمان شود و آخر دختر از بغل کاووس سر در بیاورد. پیدایش که کردم٬ برش دارم و بیاورم بفرستمش در شبستانم. فکرش را بکنید٬ شبستان هم داشته باشم. بعد خودم بنشینم به friends دیدن و مدام زن‌های شبستان بیایند و چای تازه‌دم بیاورند و آتش قلیانم را عوض کنند و اگر چیز دیگر هم خواستم نه نیاورند. همه‌شان هم بت آزری بزایند. من هم هی friends ببینم و هی تازه شود چای و قلیانم. زن‌های شبستانم.