مدتی است در گودر باب شده است به کرات کلمات رکیک را برای خنداندن و شیرینی بیشتر یادداشت به کار می‌برند. یعنی اصلن به نظرم فحش و کلمه‌های ناجور عصای دست برخی یادداشت‌نویس‌های کوتاه شده است و خودشان هم آن را نوعی کاردرستی و باحال بودن به حساب می‌آورند. مثال:

ژانر

اینایی که هر چیز دم دستی و کیـ…ی رو تو یه گفتگوی دونفره می پرسن برای اینکه نشون بدن باهوشن.

(حذف از من است. نویسنده کلمه‌ی کامل را آورده است.)

خواستم بگویم من یکی که خوشم نمی‌آید از این شیوه. حالا نه این‌که خودم آدم خیلی مودبی باشم و نازک‌تر از گل از دهانم درنیاید. ولی با هر حساب و کتابی و در هر فرهنگ و مرامی٬ رعایت حدی از عفت کلام زیباتر است. البته این را هم می‌فهمم که گاهی و جایی به واقع می‌طلبد که نویسنده کلمه‌ی رکیکی را دقیقن و بدون حاشیه‌روی بیاورد. اما وقتی این گاهی تبدیل می‌شود به همیشه و عادت٬ به نظر می‌رسد نویسنده می‌خواهد طنز ضعیف یا نداشته‌اش را با آوردن فحش و این‌جور چیزها خنده‌دار کند که البته نتیجه‌ای هم نمی‌دهد.

خواستم بگویم این حد از بی‌پردگی و شیوه‌ای را که دارد از پی آن باب می‌شود٬ من یکی که نمی‌پسندم.