یک راهش این است که حجم مواد کوکوسبزی را آن‌قدر زیاد کنید که ضخیم شود و مواد داخلش به جای این‌که سرخ شوند٬ بپزند. بعد هم در تابه را محکم بگذارید و کوکوسبزی آن‌قدر آن داخل عرق کند و آب‌پز شود که دست آخر یک چیز خمیری کت و کلفت و شل و ول دست‌گیرتان شود.

راه دیگری هم هست. موادش را کمتر کنید٬ یا اگر حجم مواد‌تان زیاد است در دو تابه‌ی جدا از هم تقسیم‌شان کنید که نازک شود. لازم نیست روغنش زیاد باشد. ولی اگر دیدید غذا بی‌روغن مانده است و دارد می‌سوزد٬ چند قطره روغن زیتون بر روی آن بچکانید. (روغن زیتون نباید مستقیم برای سرخ کردن به کار رود. ولی می‌تواند در جریان کار به غذا اضافه شود.) حالا دیگر در تابه را هم آن‌قدر چفت نکنید. بگذارید نیمه‌باز باشد و کمی هوا بگیرد. بعد که یک طرفش آماده شد و برش گرداندید٬ در را کلن بردارید و بگذارید برشته شود. من چون خیلی برشته دوست دارم٬ می‌گذارم کمی٬ تنها کمی٬ ته بگیرد. شما مختارید.

باقی چیزها را که خودتان می‌دانید. زرشک و مغز گردوی خرد شده و این داستان‌ها. فقط اگر مثل من از سبزی خشک استفاده می‌کنید٬ حتمن قبلش خیسش کنید و بگذارید نیم ساعتی نم بگیرد و آب به خوردش برود تا مثل سبزی تر و تازه بشود. فلفل سیاه و نمک فراموش نشود. سالادی چیزی هم بزنید تنگش و حالش را ببرید.

خلاصه این‌که خواستم بدانید دو راه برای درست کردن کوکوسبزی‌ وجود دارد و دومی به صواب نزدیک‌تر است. از من می‌پرسید٬ اولی‌ها همان خسر الدنیا و الآخره هستند. حالا آخرتشان را نمی‌دانم. ولی در دنیا که طعم کوکوسبزی برشته را از دست داده‌اند.