روزهایی که کاری٬ جلسه‌ای چیزی در دانشگاه ندارم یا نیاز به منبعی در کتابخانه ندارم٬ در خانه می‌مانم و با وی‌پی‌ان به دانشگاه وصل می‌شوم. امروز هم از آن روزها بود که چشم باز کردم و هوای ابری و باران نم‌نم را که دیدم٬ هوس کردم در خانه بمانم و به درس و مشقم برسم.

نشسته بودم به کارم پشت پنجره٬ لیوان چای دم دستم. بیرون بارانکی می‌زد و از آن لحظه‌های خوشی بود که آدم دلش می‌خواهد کش بیاید و تمام نشود. سرم گرم کارم بود که دو تا کبوتر چاهی٬ همان کبوترهای حرم٬ آمدند و روی پنجره‌ی روبه‌رویی نشستند٬ با فاصله. یکی این طرف پنجره٬ یکی آن طرف. با هم که نیامدند؛ اولی یکی آمد٬ بعد یکی دیگر.

کمی دور و برشان را پاییدند و بعد یکی‌شان پرید پیش دیگری. معطل نکردند. شروع کردند به عشق‌بازی. چه بازی‌ای می‌کردند در این هوای بارانی٬ زیر آن سرپناه٬ چه خلوتی داشتند.

یواشکی از گوشه‌ی چشم می‌پاییدمشان و محو تماشاشان بودم. کارشان که تمام شد و کامشان را که گرفتند٬ دوباره یکی پرید آن لبه‌ی پنجره. انگار می‌خواستند بگویند ما با هم نسبتی نداریم. تن‌مان به هم نخورده است و کاری هم با هم نداشته‌ایم. به تصادف است که هر دومان این‌جا نشسته‌ایم.

دیگر دلم طاقت نیاورد. بلند شدم و پنجره را باز کردم. صداشان کردم و پرسیدم: ببینم مگر شماها هم از جایی آمده‌اید که باید دوست داشتن را پنهان کنید؟ دنبال جای خلوتی بگردید که هم را ببوسید و بعد جایتان را عوض کنید و دور از هم بنشینید که کسی بویی نبرد؟ مگر شما هم از جایی آمده‌اید که باید حواستان به در و همسایه باشد و همه جا را بپایید که آشنای فضولی کسی شما را نبیند؟ نکند شما هم از جایی هستید که ازتان می‌پرسند چه نسبتی با هم دارید؟

صدایم را که شنیدند٬ دستپاچه شدند. گویی پشت پنجره که نشسته بودم٬ مرا نمی‌دیدند و حالا که پنجره را باز کرده بودم٬ فهمیدند رو دست خورده‌اند و خلوتشان چندان هم خلوت نبوده است. هول‌هولکی نگاهی به هم کردند و پر زدند و رفتند. شاید هم پیش از پریدن٬ قرار بعدی‌شان را گذاشتند. خواستم بگویم نترسید. اینجا کسی کاری به کارتان ندارد. این‌جا کسی برای عشق‌بازی بازخواستتان نمی‌کند. اما دیگر دور شده بودند.

آشنا می‌زدند. به گمانم هموطن بودیم.