چند نکته‌ی کوتاه درباره‌ی سریال قهوه‌ی تلخ:

۱. من چند قسمتی از این سریال را دیدم و تا این‌جای کار خنده‌ی جدی و عمیقی بر لبانم ننشسته است. حالا یا من لب‌سنگین شده‌ام یا این مجموعه طنز چندان قوی‌ای ندارد. شاید هم خنده‌اش از قسمت‌های بعدتر شروع شود.

۲. این که مردم در حمایت از مهران مدیری و تیمش از کپی کردن این مجموعه خودداری کردند و کار را به آن‌‌جا رساندند که حتی خود مدیری هم لب به تشکر باز کرد٬ در وهله‌ی اول خبر از مرام و معرفت و هماهنگی نانوشته‌ی این مردم با یکدیگر می‌دهد و در وهله‌ی دوم نشان از بی‌سر و صاحب بودن بازاری است که هیچ حدی از امنیت را برای تولیدکنندگان محصولات فرهنگی ایجاد نکرده است. بازاری که در آن کار به مرام‌گیر کردن مخاطبان و قسم دادن آن‌ها می‌کشد و لاجرم برای ناقضین این رویه هم مجازاتی جز نفرین و حواله‌ی روز قیامت دادن در کار نخواهد بود.

۳. این اولین بار است که محصول تصویری‌ای که خارج از مسیر صدا و سیما و سروش و رسانه‌های تصویری راهی بازار شده است تا این حد با استقبال رو‌به‌رو شده است. این را هم شنیده‌ام که ظاهرن حتی تبلیغ این مجموعه هم در صدا و سیما و جاهای دیگر با محدودیت‌هایی روبه‌رو بوده است. به این ترتیب٬ بدون در نظر گرفتن کیفیت بالا یا پایین این مجموعه‌ی تلویزیونی٬ فروش چشمگیر آن را به خودی خود می‌توان دستاورد بسیار ارزشمندی دانست.

۴. نکته‌ی بسیار عجیب و قابل تعمق این که مهران مدیری -که در ابتدای مجموعه جد و آباء همه را پیش چشمشان می‌آورد و به جان تک‌تک عزیزانشان قسمشان می‌دهد که به حقوق مادی و معنوی مؤلف احترام بگذارند و این مجموعه را کپی نکنند- خود کمترین یادی از استاد علی‌اکبرخان شیدا –خالق تصنیف امشب شب مهتابه- نکرده است و حتی در تیتراژ ابتدایی نامی از او هم نبرده است. یادمان باشد که این‌جا دیگر بحث پول و این حرف‌ها نیست. فقط و فقط موضوع همان احترام به حقوق معنوی دیگران است در جامعه‌ای که هیچ‌کس به هیچ‌ چیزی احترام نمی‌گذارد. چه می‌دانم. شاید هم همه‌ی حق و حقوق تا آن‌جا که به جیب خودمان مربوط می‌شود٬ باید محترم شمرده شود و بیشتر از آن دیگر اهمیتی ندارد که کی به چی احترام می‌گذارد یا نمی‌گذارد.