یعنی من جان می‌دهم برای دیدن آن لحظه‌ای که در یکی از لاین‌های خیابان ترافیک می‌شود و باقی مسیرها باز است؛ اما هیچ‌کدام از آن‌ها که در راه‌بندان گیر کرده‌اند به خود اجازه نمی‌دهند سر خر را کج کنند و بپیچند در لاین کناری و شر ترافیک را از سر خود باز کنند؛ گازش را بگیرند و بروند پی کارشان. منتظر می‌مانند تا راهی که در آن هستند باز شود. این تنها کاری‌ست که می‌کنند.

یعنی من زنده می‌شوم وقتی پایم را بر روی خط عابر پیاده می‌گذارم و ماشینی که از آن دور دارد با سرعت می‌آید٬ سرعتش را کم می‌کند و سه متر مانده به خط عابر می‌ایستد. انتظار تشکر و سر تکان‌دادنی هم ندارد که وظیفه‌اش بوده است. کرمم می‌گیرد که آرام‌آرام و شلان‌شلان مسیر را طی کنم. نه بوق می‌زند که زودتر شرت بکن و نه عصبانی می‌شود. منتظر می‌ماند تا وقتی آخرین گام را از روی خط عابر برداشتم٬ گازش را بگیرد و برود.

یعنی لذتی دارد دیدار این صحنه در سوپر مارکت که کسی که دو تا چرخ دستی را پر کرده است و بالای ۵۰۰ فرانک خرید کرده است٬ در صف پشت آدمی می‌ایستد که یک نصفه زنجبیل دستش است که نیم فرانک هم نمی‌ارزد. بعد هم می‌خواهد همین نیم فرانک را با کارت پرداخت کند که خود زمان بیشتری می‌طلبد. اما نه فروشنده ذره‌ای از لبخند و احترامش کم می‌شود و نه آن آدم ۵۰۰ فرانکی پشت‌سر صدایش درمی‌آید که برو عمو جان! وقت ما را گرفتی!

این گونه‌اند این کفار فرنگی بی پدر و مادر…

————————–

پ.ن. تا همین‌جا دو تا از نظرهایی که بر این پست گذاشته شده است٬ اشاره دارد به عنوان “این کفار فرنگی بی پدر و مادر.” گفتم شاید واضح نبوده است که منظورم از این عنوان کنایه به کسانی بوده است که چنین عناوینی را به کار می‌گیرند. گفتم شاید این‌طور برداشت شده که این عنوان عقیده‌ی خودم بوده است. گفتم که اشتباه نشود.