الهه هم از آن جاودانه‌های موسیقی اصیل ایرانی است. بی‌خود نبوده است که داود پیرنیا (مدیر برنامه‌ی گل‌ها) وقتی او را یافت٬ دیگر رهایش نکرد؛ تا آن‌جا که گفته می‌شود در میان خوانندگان ایرانی٬ بیشترین تعداد برنامه‌های گل‌ها (بیش از ۱۰۰ برنامه) را به خود اختصاص داده است. باز هم بی‌خود نبوده است که همایون خرم و پرویز یاحقی و شهبازیان و بزرگانی از این دست این تعداد از آهنگ‌های او را ساخته‌اند و تا این پایه او را پر و بال داده‌اند.

صدایش زنگ منحصر به فردی دارد که اگر چه گاهی او را به صدای پوران نزدیک می‌کند –و به گمانم در بعضی تصنیف‌هایش به عمد چنین شباهتی را پررنگ‌تر کرده است- اما همیشه او را سر و گردنی بالاتر نگاه داشته است.

الهه در زمانه‌ای که دلکش و مرضیه و پوران در اوج شهرت و فعالیت هنری خود بوده‌اند به رادیو پا گذاشت و شاید اصلا یکی از دلایلی که نتوانست در میان عموم شهرتی مشابه این نام‌ها برای خود دست و پا کند٬ همین ورود دیرهنگامش و حضور چنان رقبای قدری بوده است. خواص و اهل موسیقی البته قدرش را خوب دانسته‌اند. گفتم که پیرنیا چگونه وقتی یافتش٬ رهایش نکرد.

این فلش تصویری را از درباره‌ی الهه دست ندهید. با کلام‌هایی از ایرن و همایون خرم و فرید یگانه٬ فرزند الهه.

این هم پیوندی به برنامه‌ی گل‌های رنگارنگ شماره ۵۵۶ که الهه “نه آوایی٬ نه دنیایی٬ نه رویایی” را با آهنگی از فریدون شهبازیان می‌خواند. از گل‌های تازه‌ی شماره ۲۳ هم که نمی‌توان گذشت. آن‌جا که الهه تصنیف “زمانه‌ی ما” را بعد از آواز شجریان سر می‌دهد.