اول این‌که شاعر می‌فرماید:

آفاق را گردیده‌ام٬ مهر بتان سنجیده‌ام

بسیار خوبان دیده‌ام٬ اما تو چیز دیگری

به نظرم کلام بسیار درستی است. چون من هم ترشی‌های زیادی را برای سالاد فصل آزموده‌ام و معتقدم آب‌غوره چیز دیگری است. آب‌لیمو و آب‌نارنج و سرکه (در انواع آن: سرکه ساده٬ سرکه سیب٬ سرکه خرما و …) هر یک به جای خود؛ اما هیچ چیزی با طعم آب‌غوره‌ای که با روغن زیتون درآمیخته و چاشنیِ نمک و فلفل سیاه داشته باشد٬ برابری نمی‌کند.

دوم این‌که من پیاز خام را در سالاد فصل بسیار دوست دارم. این البته به گمانم عقبه‌اش به رگ و ریشه بابلی من برمی‌گردد که مثلا بابلی‌ها در ماست و خیار هم پیاز می‌ریزند. برخی هم پیازچه می‌ریزند که هر دویش خوب است. با این حساب سالاد فصل به سبک من دو حالت می‌تواند داشته باشد. حالت اول ترکیب موادی است که بدون آن‌ها سالاد فصل معنایی ندارد. الویت اول است و حداقل‌ها را در بر می‌گیرد. مانند “مدیریت عمومی” دکتر الوانی که مطالعه‌اش برای شرکت در آزمون کارشناسی ارشد مدیریت ضروری است و بدون آن نمی‌توان انتظار داشت کسی نتیجه‌ای از این آزمون بگیرد. بایدی است:

کاهو٬ گوجه٬ پیاز (یا پیازچه٬ بسته به ذائقه)٬ آبغوره٬ روغن زیتون٬ نمک٬ فلفل سیاه و “پودر ماست و خیار همیشک” (که در تمامی سوپر مارکت‌ها می‌توانید بیابیدش.) فرمول آن‌چنانی هم ندارد. کاهو و و گوجه و خیار را ریز کرده (نه خیلی ریز و نه آن‌چنان درشت) و بعد هم چاشنی‌ها را به اندازه متعادلی به آن اضافه می‌کنیم.

الویت دوم که حضورش بر شأن سالاد می‌افزاید٬ لیکن نبودنش در ماهیت سالادی آن تغییری حادث نمی‌کند٬ عبارت است از:

قارچ خام٬ هویج٬ خیار و جوانه گندم. طبیعی است که قارچ و خیار باید تکه‌تکه و هویج رنده شود.

این دسته دوم٬ همان “مبانی سازمان و مدیریت” رضاییان و “رفتار سازمانی” رابینز و “منابع انسانی” سعادت است که بدون آن‌ها هم می‌توان امید به قبولی داشت٬ اما مطالعه‌شان به صواب نزدیک‌تر است.

ظاهرا این آب‌غوره خواص درمانی زیادی هم دارد و در طب قدیم و جدید مورد عنایت فراوان بوده است. این‌جا را ببینید.