دوستی برایم پیوندی را از سایت حافظ مستانه فرستاد که در آن فایل صوتی‌ای از استاد محمد جعفر محجوب قرار دارد در شرح غزل معروف “سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد” .

آماده بودم که بروم کتابخانه. مقاله‌ای را باید تا پایان این هفته به سرانجام برسانم و هنوز دورنمایی از پایانش در دست ندارم. این بود که داشتم با عجله وسایلم را جمع می‌کردم که بروم کتابخانه و درس و مشقم را دریابم. ایمیل این دوستم را که دیدم٬ فکر کردم فایل صوتی‌اش را بر روی گوشی‌ام داشته باشم و در فاصله ۱۰-۱۵ دقیقه‌ای خانه تا کتابخانه به آن گوش دهم و به قول خودم ماحصل کلام را دریابم. که چه فکر ابلهانه‌ای کرده بودم. ماحصل کدام است؟

مسیر خانه تا کتابخانه را ۳ بار رفتم و برگشتم. دستم نمی‌رفت که صدایش را قطع کنم. سحر کلام مگر چیست؟ چیزی غیر از این است که با عجله از خانه بیرون بیابی که زود خودت را به جایی برسانی و بعد ببینی که بیش از یک ساعت است که خود را در این مسافت ۱۰-۱۵ دقیقه‌ای معطل کرده‌ای و حالا هم چند دقیقه‌ای است که جلوی در کتابخانه ایستاده‌ای٬ مانند خل و چل‌ها و نمی‌توانی دل از این کلام بکنی. می‌خواهی تا آخرین قطره از آن را بنوشی. این پا و آن پا می‌کنی و با خودت می‌گویی یک کلمه هم که بیشتر بشنوم غنیمت است. گفتم که مانند خل و چل‌ها.

من این غزل را از سال‌ها پیش از بر بوده‌ام. نمی‌دانم از کی٬ از خیلی قدیم‌ها. بچگی‌هایم. بارها هم این‌جا و آن‌جا خوانده بودمش و این و آن به‌به و چه‌چه کرده بودند. اما مگر چه اهمیتی دارد؟ وقتی تمام این سال‌ها٬ این‌همه معنا را که در پس آن نهفته بود در نیافته بودم٬ دیگر چه اهمیتی دارد که آن را از بر بوده‌ام یا دیگران چه حالی به من داده‌اند؟

فایل را می‌توانید اینجا گوش کنید و ببینید که چه جواهری بوده است این مرد. چه دریای دانشی بوده است.

خدا رحمتت کند دکتر محجوب. مگر می‌شود نکند؟