دوشنبه 6 آذر 1396
یک بام و این‌همه هوا
هی می‌روم سرک می‌کشم به صفحه آن دوستانم که در زمان کشتار شارلی ابدو در فرانسه، دست و بال‌ها سوزاندند و اشک‌ها ریختند و با قیافه ماتم‌زده سر هر کوچه‌ای شمع روشن کردند و نوشتند: ما هم شارلی ابدو هستیم. به صفحه‌شان در توییتر و اینستاگرام و فیس‌بوک و هرجا سرک می‌کشم که ببینم آیا برای کشتار چند روز پیش در مسجد روستای الروضه در مصر هم همین دست و بال‌ها را سوزانده‌اند و اشک‌ها را ریخته‌اند یا نه. به یک تسلیت و ابراز همدردی خشک و خالی هم راضی هستم. برای جنایتی که صدها غیرنظامی و ده‌ها کودک را در یک لحظه منفجر کرد، به امید یک تسلیت ساده، به صفحه این دوستانم که لابد درد کشتار انسان‌های بیگناه را داشته‌اند و دارند، به هر جایی که فکرم برسد، سر می‌زنم و هیچ نشانی نمی‌بینم.
ناامید و حیران، می‌جویم و نمی‌یابم.
نظرات بازدید کنندگان
دیدگاه شما
خوشحالم که فعالیت گاهک را دوباره جدی و شروع کردید.
خیلی منتظرتون بودم استاد
لطفا بیشتر مطلب بذارید.
ریشه بسیاری از تعارضات رفتاری از این دست را می توان در «وابستگی به مسیر طی شده» یافت.
خوشحالم که گاهک دوباره فعال شده خواهش میکنم بنوسید،همیشه……
استاد سلام
نکنه عاشق شدید که باز دارید مینویسید!؟
استاد سلااااام
خوشحالم از نوشتن مجددتون.
نکنه عاشق شدید که باز دارید مینویسید!؟