درباره‌ی سخنان اخیر نماینده‌ی بابل
این یادداشتم را در روزنامه‌ی شرق این‌جا بخوانید:
محسن نریمان٬ نماینده‌ی مردم بابل در مجلس شورای اسلامی روز چهارشنبه در نطق میان‌دستوری به انتقاد از وضع موجود پرداخت و با ارائه پاره‌ای آمارهای اقتصادی خواستار اصلاح روند مدیریتی موجود شد. نطق نریمان را می‌توان در نوع خود یکی از صریح‌ترین سخنانی دانست که در سال‌های اخیر بر زبان یکی از نمایندگان مردم جاری شده و مجال آن را یافته است که از تریبون مجلس به گوش همگان برسد. نمایندگان اقلیت مجلس دوره‌ی نهم که گویی در سال‌های اخیر تعداد قلیل‌شان و فضای نامساعد مجلس امکان هرگونه موضع‌گیری تأثیرگذاری را ازشان گرفته بود٬ در ماه‌های پایانی مجلس تلاش می‌کنند تا دست‌کم نارضایتی خود را از وضع موجود ابراز داشته و حضور پررنگ‌تری به ترکیب کم‌جمعیت خود دهند. در این باره و به طور مشخص درباره‌ی سخنان اخیر نریمان باید سه نکته را مورد توجه قرار داد:
نکته‌ی اول این که باید تفاوت قایل شد میان سخنان نمایندگان اقلیت که در این سال‌ها به دلیل فضای افراطی مجلس و نیز آماده نیودن فضای رسانه‌ای جامعه برای انتقال و پخش انتقادهای این‌چنینی سکوت اختیار کرده بودند از یک سو٬ و از سوی دیگر سخنان و رفتارهای نمایندگان اکثریت که با نزدیک شدن به زمان انتخابات مواضع خود را نرم‌تر کرده و چرخش‌هایی را در کلام و رفتار خود نمایان ساخته‌اند. به بیان دیگر٬ اگر آقای مطهری به ناگاه در این ماه‌های اخیر یادش آمده است که راهپیمایی ۲۵ خرداد خودجوش بوده و یا در اعتراض به تعلیق طرح سوال از رییس‌جمهور استعفا می‌کند٬ یا آقای توکلی در ماه‌های پایانی مجلس به دولت پیشنهاد استعفا می‌دهد و –در سطحی دیگر- آقای حمید رسایی از ورود اصلاح‌طلبان معتدل با محوریت آقای هاشمی به انتخابات مجلس استقبال می‌کند٬ این تغییرات٬ جملگی این سوال ساده را در ذهن شهروندان برمی‌انگیزاند که این آقایان تا به حال کجا بوده‌اند و چگونه است که این‌همه تغییر در نگرش و رفتار ایشان در همین ماه‌های اخیر رخ داده است. ذهن بیدار جامعه فراموش نمی‌کند که حتی اگر نمایندگان اقلیت –با چند استثنا- در این سال‌ها سخن چندانی بر زبان نراندند٬ اما تسلیم فشارها و همرنگ جماعت هم نشدند و بر خلاف خواست جامعه کلامی نگفتند و آن زمان که اکثریت مطلق در صحن مجلس فریاد زنده باد و مرده باد سر دادند٬ دست کم با سکوت خود نارضایتی‌شان را از فضای ملتهب و افراطی موجود نشان دادند. این مشی خردمندانه‌ی نمایندگان اقلیت تفاوت بسیار دارند با مشی نمایندگانی که در تمام این سال‌ها خواست جامعه را نادیده گرفته و چشم خود را به روی واقعیت بسته بودند و حالا در ماه‌های پایانی به یاد سخنان متفاوت و رفتارهای اصلاح‌طلبانه افتاده‌اند.
نکته‌ی دوم این که به راستی نریمان چه گفت که تا این حد مورد توجه و استقبال قرار گرفت؟ واقعیت این است که سخنان وی حاوی هیچ اطلاعات سری و مکتومی نبود که بتوان او را بابت افشای آن مؤاخده کرد. به دیگر کلام٬ وی تنها با در کنار هم قرار دادن پاره‌ای از واقعیت‌های آماری و نیز یادآوری برخی مفاد قانونی٬ تصویری کوچک٬ اما واقعی٬ را از آشفتگی و بی‌برنامگی فضای مدیریتی امروز جامعه به تصویر کشید و از ابزارهای قانونی برای پایان دادن به این روند سخن گفت. این همان تصویر واقعی‌ای است که نمایندگان اصولگرا از نمایش آن واهمه دارند و گمان می‌کنند با سخن نگفتن از آن و امروز و فردا کردن می‌توانند مشکلات را از سر راه بردارند. از این رو٬ سخنان نریمان را می‌توان به مثابه‌ی تلنگری به این نمایندگان دانست که دیگر چیزی برای مخفی کردن وجود ندارد. همه چیز عیان است و اگر می‌خواهید تلاشی کنید٬ بهتر است به جان آن‌که تلاش خود را مصروف پرده‌پوشی کنید٬ برای حل مشکل به کارش گیرید.
این نظر توسط یک سرپرست وبلاگ حذف شد.
خب وقتی می‌دانی اگر فحش بدهی پیام را پاک می‌کنم٬ چرا می‌دهی؟! 🙂
این نظر توسط یک سرپرست وبلاگ حذف شد.
باز هم که فحش دادی! 🙂
این نظر توسط یک سرپرست وبلاگ حذف شد.
:))
اگر حرفت را درست و مستند می‌دانی٬ بیا درباره‌ش صحبت کنیم. شاید حق با تو باشه٬ شاید هم با من. ولی اگر حرف حساب نداری٬ با فحش دادن هم کارت پیش نمی‌ره!
این نظر توسط یک سرپرست وبلاگ حذف شد.
این نظر توسط یک سرپرست وبلاگ حذف شد.
این نظر توسط یک سرپرست وبلاگ حذف شد.
البته شما هم که قصد تبلیغ برای این آقا را ندارید؟داشتن صداقت در نوشتن خیلی مهم تر از ژست های روشنفکرانه است.