اویس عزیز،

از این که از خط زیبای فارسی استفاده نمی‌کنم، معذرت‌خواهی می‌کنم. عادت نکرده‌ام که به خط فارسی تندنویسی کنم و این عیبی‌ست به جای خود شرم‌آور. دوم این‌که از لطفت ممنونم. اما در مورد مولوی:

قربانت گردم، من فایل این‌کار را خودم بر روی فیس‌بوک و … نگذاشته‌ام. این را دوستانی کردند که با موبایل از این اپرا دیدن کرده بودند!! من تا به خود جنبیدم دیدم دوستداران این کار لطف کرده‌اند. واقعن لطف کرده‌اند چون من در آرزوی این بودم که مولوی را همه ببینند، اما از طریق تک‌فروشی. من این اثر را در تالار فردوسی با قیمت پایین به خواستارانش عرضه کردم. از طرف دیگر یک گروه ایرانی در آمریکا شروع به زیرنویسی کردند و برای این‌که کارشان درست باشد، از من خواستند که دی‌وی‌دی آن را روی سایت ویژه‌ای بگذارند تا جمعیتی مشغول این کار بشوند و شدند و این کار باعث شد که ما در اجرای دوبی از این زیرنویس مفت و مجانی استفاده کنیم. اگر روحیه‌ی من را می‌شناختید، می‌پذیرفتید که من به دنبال پول نبودم. در ضمن اگر می‌خواستیم آن را از طریق درست وارد بازار کنیم، زمان زیادی طول می‌کشید تا به ما مجوز بدهند و من چون دلم می‌خواست همه این اثر را ببینند، دسترسی آزاد به اثر را ترجیح دادم.

ما در روزهای ۲۸، ۲۹ و ۳۰ بهمن دوباره مولوی را روی صحنه می‌بریم. البته پیش از آن “رستم و سهراب” و “مکبث” را روی صحنه خواهیم برد و از همین الان می‌توان به خواستاران این اثر و بیش از همه خواستاران مولوی خبر داد که در محل اجرا می‌توانند دی‌وی‌دی این اثر را بخرند.

در مورد اپرای بعدی، “حافظ”، کاسه‌ی چه‌کنم چه‌کنم در یک دست، و شمشیر جنگیدن با مشکلات در دست دیگرم به دنبال تهیه‌کننده می‌گردم. چنان که در مورد همین اپرای مولوی هم همین راه حل را داشتم. به هر حال حافظ به دوستداران حافظ نیاز معنوی دارد تا بپرسند چرا؟ چرا بودجه‌ی این اثر را تأمین نمی‌کنند؟ فقط این پشتیبانی کافی‌ست و بعدن هم خدا کریم است. شاید این بار بتوانیم جلوی ورود موبایل‌ها را بگیریم و… البته در مورد حافظ هم دلم می‌خواهد تمام دنیا آن را ببینند، چون حافظ من چیزی ورای نقاشی‌های تجویدی‌ست. انسانی‌ست که جامعه‌ی خود را به درستی رصد می‌کند.

به امید دیدارتان

بهروز غریب‌پور

پ.ن.۱. من هیچ تغییری در متن نامه‌ی آقای غریب‌پور نداده و تنها آن را به فارسی بازنویسی کردم.

پ.ن.۲. نامه‌ی مرا به ایشان می‌توانید این‌جا بخوانید.