شیوه مطلوب من در طبخ مرغ چنین است: پوست مرغ را کشیده٬ به نمک و فلفل و زردچوبه آغشته‌اش کرده و بدون روغن (دقت بفرمایید که بدون یک قطره روغن) در ماهی‌تابه می‌گذاریم. شعله اجاق باید ملایم باشد. نه خیلی کم که ۴ ساعت طول بکشد تا مرغ بپزد و نه خیلی زیاد که ۵ دقیقه‌ای بسوزد. درب ماهی‌تابه را گذاشته و در فاصله نیم ساعته‌ای که منتظر پختن مرغ هستیم٬ تنها دو سه بار درب آن را بر می‌داریم تا مرغ را از این رو به آن رو کنیم. ضمن این‌که اگر در میانه کار دیدیم ماهی‌تابه خشکِ خشک است و بیم سوختن مرغ می‌رود٬ به اندازه یک قاشق کوچک آب به آن اضافه می‌کنیم. در روایات آمده است که برای سلیقه‌هایی که طعم ترش را می‌پسندند٬ افزودن کمی آب‌نارنج مستحب است.

نکته مهم در این شیوه از طبخ این است که مرغ باید حتما ته بگیرد. به همین دلیل دست کم از ۵ دقیقه پیش از اتمام طبخ آبی به آن اضافه نکنید و اجازه دهید آبش خشک شود.

نکته دیگر این که بهترین چاشنی برای صرف این غذا٬ رب انار ملس (نه خیلی ترش و نه خیلی شیرین) است. نمونه ایده‌آل این طعم از رب انار را می‌توانید در اکبرجوجه بابل بیابید. دوست بسیار عزیزی دارم که نسبت خانوادگی‌ای با اصحاب اکبرجوجه دارد و با استفاده از رانت‌های ارتباطی خود می‌تواند هرازگاهی مقداری رب انار برای من کش برود. این بار هم که به ایران رفته بودم٬ از لطفش بی‌نصیب نماندم و دو شیشه رب انار نصیبم شد که همچون در غلتان از آن محافظت می‌کنم.

شما را نمی‌دانم. ولی برای من در این روزگارِ هرکی به هرکی و بی سر و صاحب٬ داشتن دوستی که به یادم باشد و پیش از آن‌که چمدانم را ببندم٬ از راه برسد و دو شیشه رب انار اکبر جوجه را بچپاند در میان وسایلم٬ کم دلخوشی‌ای نیست.

پ.ن. این مطلب تکراری است؛ می‌دانم. تنها برای این‌که می‌خواستم برچسب آشپزی را به برچسب‌های گاهک اضافه کنم٬ اینجا دوباره آوردمش که آرشیوم کامل باشد!